அம்மா

இராமானுஜன்  தன்  சொந்த  ஊரான மதுரைக்கு  சென்றுவிட்டு குடும்பத்துடன்  சென்னைக்கு அதிகாலையில் திரும்பினான். பயண  களைப்பு மிகுதியாய்  இருந்தது. பொதுவாக வேலை நாட்களில் ஊரிலிருந்து திரும்பும் பழக்கம் அவனுக்கு கிடையாது. அதாவது ஞாயிறு காலை திரும்பிவிட்டு ஒரு நாள் இளைப்பாறி, பிள்ளைகளின் வீட்டு பாடங்களை சரி பார்த்துவிட்டு பின் திங்கட்கிழமை இயல்பு வாழ்க்கைக்கு திரும்புவது பழக்கம்.

அன்றும் ஒரு ஞாயிறுதான், காலையில் ஐந்து மணியளவில் வந்துவிட்டதால், சிறிது நேரம் படுத்து ஓய்வெடுக்க நினைத்தான். பாய் மட்டும் விரிக்கப்பட்ட இரும்பு கட்டிலது. இராமானுஜத்திற்கு பஞ்சு மெத்தையில் படுக்கும் பழக்கம் கிடையாது. விட்டத்தை பார்த்தவாறு முதுகை தரையில் சாய்த்தி படுத்தவுடன் உடல் தளர்ந்து, முதுகில் உள்ள இறுக்கம் தளர்ந்து தசைகள் ஒய்வெடுப்பதை  அவனால் உணரமுடிந்தது. கலர் சாயம் பூசிய அந்த கோரைப்பாயில் இடது புறமாக திரும்பி படுக்க முயற்சித்தான். அப்பொழுது ஒரு எறும்பு ஏதோ திண்பண்டத்தை வாயில் கவ்விக்கொண்டு அந்த பாயில் ஊர்ந்து செல்வதை கவனித்தான். தன்னைக் கடித்து விடுமோ என்று அதை உடனே வெளியில் தட்டிவிடும் எண்ணம் அவனிடம் துளியும் இல்லை. மாறாக அதைப்பார்த்ததும் சிறிய புண்முறுவல் வந்தது. தன்னுடைய 14, 15 வயதில் நடந்தவை நினைவுகளாய் மனதில் வந்தது.

அப்பொழுது இராமானுஜன் ஒன்பதாவது படித்துக்கொண்டிருந்தான்.

"டேய்! நீ உட்கார்ந்து இருக்கும் இடத்தில் எறும்பா இருக்கு பாருடா!! எந்திரி!'' என்று அவன் அம்மா கத்துகிறார்.

அவன் பதிலுக்கு  "அம்மா, உங்கட்ட நிறையவாட்டி சொல்லிருக்கேன், என்னைய எறும்பு கடிக்காதுனு. போனவருஷம் நாம டூர் போகும்போது ஒரு இடத்தில் எறும்பு புற்று இருக்கு அருகில் போகாத, விளையாடாதேன்னு சொன்னிங்க என்னாச்சு? ஒரு எறும்பு கூட கடிக்கல. பல எறும்புகளுக்கு நடுவில் தான் அப்ப உட்கார்திருதேன். என்னைய ஒன்னும் செய்யாதுமா!" என்று கூறிக்கொண்டே அவன் அப்பா எப்பொழுதும் மாலைவேலையில் வாங்கித் தரும் வாழைப்பழம் மற்றும்  மிக்ச்சரை சாப்பிட ஆரம்பித்தான். அப்பொழுது  வலது பக்க தொடையில் பின்புறத்தில் நறுக்கென்று ஊசி ஏற்றியது போல ஒரு வலி. அனிச்சை செயலாக "அம்மா" என்று கத்தியவாறு அவனது வலது கை வலி ஏற்பட்ட இடத்தை நோக்கி படக்கென்று சென்றது. ஒரு பெரிய கட்டை எறும்பை கையிலெடுத்தான். "என்னடா?" என்றார் அவனின் அம்மா. "ஒண்ணுமில்லமா" என்று அம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு, அந்த எறும்பை தூர வீசிவிட்டு, தன் அம்மா பார்க்கவில்லை என உறுதி செய்துகொண்டு மெதுவாக எறும்பு இல்லாத இடத்திற்கு மாறி உட்கார்ந்தான். அந்த எறும்பு கடி தடிப்பாக சிவந்து தெரிந்தது. ட்ரவுசர் போட்டிருந்ததால் அன்று மாலையிலிருந்து இரவு வரை யாருக்கும் தெரியாமல் பாதுகாத்தது அவனுக்கு பெரிய வேலையாகிவிட்டது. மறுநாள் காலையும் அந்த தடிப்பு சிறிதாய் இருப்பதை உணர்ந்தான் இராமானுஜன்.

இப்பொழுது இராமானுஜன் ஒரு மென்பொருள் நிறுவத்தில் சென்னையில் பணிபுரிகிறான் .ஆனால் அவனுக்கு அறிவுரையோ புத்திமதி கூறவோ இன்று அம்மா இல்லை. பல வருடம் முன்னரே இறந்து விட்டார்கள் அவன் அம்மாவும் அப்பாவும். பழைய நினைவிலிருந்து திரும்பி அவன் வேகமாக அந்த எறும்பு எங்கே என தேடினான். அது அவன் கால் அருகில் மற்ற இரண்டு எறும்புகளுடன் இருந்தது .மூன்றும் அந்த திண்பண்டத்தை கொறித்துக்கொண்டிருந்தன. ஒரு சோம்பேறித்தனத்துடன் எறும்புகளை தட்டிவிடாமல் அவன் அம்மாவை நினைத்தவாறு கண்களை மூடினான். அம்மா சொற்படி இன்றும்கூட நடக்கவில்லையே என்ற வருத்தத்துடன்  தூங்க முயற்சித்த அவனுக்கு பழைய நினைவலைகள் மீண்டும் தோன்றின.

ஒருமுறை சென்னையிலிருந்து அம்மாவை பார்க்க மதுரை சென்றபோது இராமானுஜனின் அம்மா மதிய உணவு பரிமாறினார்கள். அவன் அம்மாவின் வயது சுமார் 85 இருக்கும். உடல்நிலை சரியில்லாத காரணத்தால் அவர்களால் தரையில் உட்கார்ந்து எழுந்திருக்க முடியவில்லை. சேரிலேயோ அல்லது கட்டிலிலேயோ தான் உட்கார படுக்க முடியும். ஆனால் தன் மகன் அருகில் உட்கார்ந்து உணவு பரிமாற முடியவில்லையே என்ற கவலையும் ஏக்கமும் முகத்தில் நன்றாகத் தெரிந்தது. அவன் சாப்பிட்டு முடிக்கும் பத்து நிமிடத்திற்குள், 10 முறையாவது சேரில் உட்கார்ந்தவாறு கவனித்துக்கொண்டு "கொழம்பு போட்டுக்க! இன்னும் கொஞ்சம் கூட்டு வச்சிக்க! அப்பளம் இன்னும் வேணுமா?" என்று பலவாறு வினவிக்கொண்டே "என்னால் கீழே உக்காரமுடியல, நீயே வேண்டியதை போட்டுக்கோ" என்று பலமுறை திரும்ப திரும்ப கூறினார். பின் அவன் சாப்பிட்டு முடித்ததும், அவன் அம்மா எழுந்து வாசல் கேட்டருகே நின்று கொண்டே இருந்தார்கள். "ஏன் அங்கே நிக்குறீங்க?" என்று கேட்டதற்கு "உனக்கு நாலு மணிக்கு டீ போட பால் வாங்கணும்" என்றார். "இப்போ ஒரு மணிதானம்மா ஆகுது, போய் படுங்க அப்புறம் பாத்துக்கலாம்" என்று இராமானுஜன் கூறினாலும், அவன் அம்மா நகரவில்லை. அவனையும் கடைக்கு போக அவர் அனுமதிக்கவில்லை. ஒரு வழியாக ஒரு சிறுவனிடம் பணம் கொடுத்து பால் வாங்கியாகிவிட்டது. பின் அவன் அம்மா கட்டிலுக்கு சென்று படுத்தார். இராமானுஜன் ஹாலில் டீவி பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் அம்மா இராமானுஜத்தை பார்த்தவாறு படுத்துக்கொண்டு "இப்ப மணி என்ன?" என்றார். "இரண்டு மணிமா" என்றான். பின்பு சிறிது நேரம் கழித்து "இப்போ மணி என்னப்பா?" என்றார் அவன் அம்மா. "2:30 மணிமா" என்றான். "மணி கேட்டுகிட்டே இருக்கீங்களே ஏதும் வேலை இருக்காமா?" என்றான். "இல்ல, நான் அசதில தூங்கிட்டேன்னா மணி தெரியாது. நான்கு மணிக்கு எந்திரிக்காம தூங்கிடுவேன். அப்புறம் உனக்கு டீ போட முடியாது" என்றார். இராமானுஜன் "பரவாயில்லையம்மா! கொஞ்ச நேரம் படுங்க! கரெக்டா நாலு மணிக்கு நான் எழுப்புறேன்" என்றான். அவன் சொல்லும்போது அவன் கண்ணில் தானாக கண்ணீர் தேங்கி இருந்தது. அவன் எவ்வளவோ கூறியும் அவன் அம்மா தூங்கவில்லை. 3:45 க்கெல்லாம் கட்டிலை விட்டு எழுந்து 4 மணிக்கு ஒரு டம்லர் நிறைய டீயுடன் வந்து நின்றார். "இந்தா இதை குடி" என்றார். பின்பு கட்டிலுக்கு போய் மெதுவாக கண் அயர்ந்தார்.

"என்னங்க. மணி எட்டு, எந்திருக்கலியா? கட்டில்ல எவ்ளோ எறும்பு மொய்க்குது பாருங்க!" என இராமானுஜனின் மனைவி அவனை எழுப்பினாள். அவன் எழுந்து தூக்க கலக்கத்துடன் உட்கார்ந்தான். இப்பொழுது அவன் காலருகில் பெரிய எறும்பு கூட்டம் அந்த தின்பண்டத்திலிருந்து ஆரம்பித்து சாரை சாரையாக கட்டிலுக்கு கீழே சென்று சுவரின் ஒரு சிறிய ஓட்டைக்குள் வரிசையாக போய்க்கொண்டிருந்தது.

சோம்பலை முறித்தவாறு, அடுப்படிக்கு டீ போட சென்றான் ராமானுஜன்.