குழந்தை மனசு

"அண்ணா! செவத்தில முட்டினா தானா பின்னாடி வந்து வேற பக்கமா போகுமே, அந்த மாதிரி ரிமோட் கார் இருக்கா?" என கடைக்காரரிடம் கேட்டான் இராமானுஜன். "அப்படியெல்லாம் இல்லீங்க" என்று அவர் பதிலளித்தது அவனுக்கொன்றோம் பெரிய ஏமாற்றத்தை தரவில்லை. ஏனென்றால் அவன் இத்தோடு ஏழாவது கடையில் கேட்டுவிட்டான். ஒரே பதில்தான். வேலை நிமித்தமாக குடும்பத்தை விட்டு சென்னை வந்து முழுதாக ஒரு வருடம் கூட ஆகவில்லை. எப்பொழுதும் வீடு ஞாபகம்தான். "குண்டு சட்டியில குதிரை ஓட்டுறது மாதிரி இந்த மதுரையையே சுத்திக்கிட்டிருங்க" என்று அவன் மனைவி அவனை சதா சாடிக்கொண்டிருந்ததால், ஒரு கட்டத்தில் சென்னை சென்றுவிடலாம் என முடிவெடுத்து OMR என்று கூறப்படும் பழைய மஹாபலிபுரம் ரோட்டில் உள்ள ஒரு மென்பொருள் நிறுவனத்தில் சேர்ந்தான். நிறுவனத்தின் அருகிலேயே துரைப்பக்கத்தில் ஒரு வாடகை வீடு எடுத்து தங்கியிருந்தான்.

தன் 5 வயது குழந்தையை பிரிந்து இருக்கமுடியாமல் சனி, ஞாயிறு எப்ப வரும் என்று காத்துக்கொண்டு ஒவ்வொரு நாளையும் இராமானுஜன் கழித்தான். அன்று புதன் கிழமை. இன்னும் இரண்டு நாட்களில் ஊருக்கு சென்றுவிடலாம். ஆனால் அவன் தன் மகனுக்காக வாங்க நினைத்த கார் துரைப்பாக்கத்தில் எந்த கடையிலும் கிடைக்கவில்லை.

இப்பொழுது ராஜிவ்காந்தி சாலையாக விசாலமாக எங்கும் மென்பொருள் நிறுவங்களாக கட்சி தரும் இடம், அன்று இரு கிராமம். சாலையின் இரு புறமும் வானளாவிய கட்டிடங்கள். ஆனால் அதற்குப் பின்னால் சென்றால் பழைய கிராமத்தைக் காண முடியும்.

பல தலைமுறையாய் வாழ்ந்து வந்த மக்கள் தங்கள் சொந்த இடத்தை கணிப்பொறி நிறுவங்களுக்கு விற்றுவிட்டு, வேறு தொழிலேதும் செய்யாமல் இடம் விற்கும் தரகர்களாய் மாறியிருந்தனர். அவர்கள் இடத்தின் மதிப்பு பன்மடங்கு பெருகி நல்ல சன்மானம் கிடைக்கும் என்று நினைத்துப் பார்த்திருக்க மாட்டார்கள் அந்த கிராமத்து மக்கள். அழகிய குளத்துடன் பழைய கோவில்கள், அங்கங்கே மாட்டுக் கொட்டகை, தெருக்கள் ஒன்றாக கூடும் இடத்தில் நடுவே பெரிய அரசமரம், அதன் அடியில் பிள்ளையார் கோவில் மற்றும் பகல் நேரத்தில் மரத்தடியில் பொழுது போக வழியில்லாது ஊர்க்கதை பேசும் முதியவர்கள் என்று ஒரு கிராமத்தின் அனைத்து அம்சங்களையும் அங்கு காணலாம்.

இன்னும் இரண்டு நாட்களில் அந்த கார் பொம்மையை வங்கியாக வேண்டுமென்பதால் அன்று இராமானுஜன் வேளச்சேரி சென்று வாங்கலாம் என்று முடிவெடுத்தான். பைக்கில் முதல் முறையாக வேளச்சேரி சென்றவன் வழி தெரியாது வேறு பாதையில் சென்று ஒரு வழியாக வேளச்சேரிக்கு இரவு 9:30 மணி அளவில் வந்து சேர்ந்தான். பெரும்பாலான கடைகள் மூடப்பட்டு அங்கங்கே சிறு சிறு கடைகள் மட்டும் இருந்தன. மதுரையிலிருந்து வந்ததால் இன்னும் மதுரை போலவே சென்னையை நினைப்பது தவறு என புரிந்துகொண்டான். அவன் மனதில் இரவு பன்னிரண்டு ஆனாலும் மதுரை டவுன் ஹால் ரோடும், நேதாஜி ரோடும் எப்படி சுறுசுறுப்பாக காணப்படும் என நினைவலைகள் ஓடின.

"என்னங்கப்பா! ரிமோட் உள்ள கார் இல்லையா?" என இராமானுஜன் மகன் கேட்டதால் எப்படியாவது வாங்கியாக வேண்டுமென அங்கிருந்த பெரிய கடைகளை பூட்டியிருந்தாலும் வெறுமென பார்த்துவிட்டு, நாளை வந்து கட்டாயம் வங்கியாக வேண்டுமென திரும்பினான்.

மறுநாள் வியாழக்கிழமை. அலுவலகத்திலிருந்து வேளச்சேரிக்கு சீக்கிரம் கிளம்பினான் இராமானுஜன். முந்தைய இரவு பார்த்து வைத்திருந்த ஒரு பெரிய சூப்பர் மார்க்கெட்டிற்குள் நுழைந்தான். முதலில் பொம்மைகள் பிரிவிற்குச் சென்று ஒரு வழியாக தேடி விசாரித்து அவனுடைய மகன் கேட்டாற்போல அதே காரை வாங்கிவிட்டு நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டான். காரின் விலை மிக அதிகமாக இருந்தாலும், அவன் மகன் மேல் உள்ள பாசத்தில் விலை ஒரு பொருட்டாக தெரியவில்லை அவனுக்கு. அதே கடையில் பல உயர்ரக சாக்லேட்டுகள், தின்பண்டங்கள் என வாங்கிவிட்டு வீட்டிற்கு நிம்மதியாக பைக்கில் திரும்பினான்.

வெள்ளி இரவு மிகுந்த சந்தோசத்துடன் மதுரைக்கு கிளம்பிச்சென்றான். இராமானுஜன் பஸ் ஸ்டாண்டிலிருந்து வீட்டைச் சென்றடையும் போது சுமார் காலை 8:30 மணி இருக்கும். அவனுடைய மகன் அடம்பிடித்து அழுது கொண்டிருப்பது அவன் காதில் கேட்டது. இராமானுஜன் வீட்டினுள்ளே நுழைந்ததை பார்த்தும் கூட அவன் அழுகை நிற்கவில்லை.

உடனே இராமானுஜன் தான் வாங்கி வந்த ரிமோட் காரை பிரித்து தன் மகனிடம் கொடுத்தான். ஆனால் எதையோ கேட்டு அழும் அவன் மகன் காரை சிறிதும் கண்டுகொள்ளாமல் தூக்கியெறிந்தான். இராமானுஜனின் மனைவி "ஏதோ, ஒரு மிட்டாய் அவன் ஸ்கூல்ல பிரென்ட் சாப்டானாம். அதுவே தான் வேணும்னா நான் எங்க போவேன்" என்று கத்தினாள். இராமானுஜன் உடனே தான் வாங்கி வந்த உயர்ரக சாக்லேட்டுகளை காண்பித்தான் மகிழ்ச்சியாக. ஆனால் அவை எதுவும் அவன் அழுகையை நிறுத்தவில்லை. உடனே இராமானுஜன் தன் மகனை தூக்கிக்கொண்டு ஒரு பெரிய கடைக்கு கிளம்பினான். இப்பொழுது அவன் மகன் அழுகையை நிறுத்தியிருந்தான். "இன்னும் கொஞ்ச தூரம் போனா ஒரு பெரிய கடை வந்திரும். அப்பா உனக்கு என்ன வேணுமோ வாங்கித்தரேன்" என்று கூறிக்கொண்டே மகனை தூக்கிச்சென்றான். ஆனால் அவன் மகன் ஒரு சிறிய பெட்டிக்கடையொன்றை நோக்கி கை நீட்டினான். "என்ன வேணும் அங்கே?" என்று கூறிக்கொண்டே பெட்டிக்கடையை அடைந்தான் ராமானுஜன். மகனுக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி. கால்களை உந்திக்கொண்டு கீழே ஒரு குச்சிமிட்டாய்கள் கொண்ட பாட்டில் மீது பாய முற்பட்டான். ராமானுஜன் அவனை நன்றாக விழாமல் பற்றிக்கொண்டு "இதுவா வேணும்?" என்றான். "ஆமாம்பா" என்று கூறும் போது அவன் மகன் முகத்தில் அவ்வளவு மகிழ்ச்சி. கடைக்காரரிடம் "இது எவ்வளவு" என கேட்டான் இராமானுஜன். "ஐம்பது பைசா" என்றார். ராமானுஜன் ஒரு ரூபாய்க்கு இருண்டு குச்சி மிட்டாய்களை வாங்கியவுடன் அவன் மகன் லபக்கென பிடுங்கி இடது கையில் ஒன்றும் வலது கையில் ஒன்றுமாக வைத்துக் குதித்தான்.

ராமானுஜன், துக்கப்படுவதா சந்தோஷப்படுவதா என நினைத்தவாறே வீடு திரும்பினான்.