பேயோட்டம்

குறிப்பு : இது "திகில் இரவு" என்ற கதையின் தொடர்ச்சி.

உங்கள் ஞாபகத்திற்கு :

• வேலு - வாட்ச் மென் 
• இளங்கோ - ஹாஸ்டல் வாத்தியார்
• கண்ணன்,மோகன், ராம் - எட்டாம் வகுப்பு விடுதி மாணவர்கள் 
• ஜெயராமன் - கிணற்றில் தவறி விழுந்து இறந்தவன்

  எப்பொழுதும் போல் ஒரு சாதாரண நாளாகத்தான் அன்றும் விடிந்தது. ராமிற்கு. அதிகாலை வேளையில் சீட்டு குருவிகள் எழுப்பும் சப்தம் பள்ளி விடுதியிலிருந்து அவனுடைய வீட்டிற்கு நினைவுகளை கொண்டு செல்லும். இதே சப்தத்தை அவன் வீட்டு மொட்டை மாடியில் கேட்டு ரசிப்பது வழக்கம். தினமும் அதிகாலை எழுந்ததும் வீட்டு  ஞாபகத்தில் மனம் சிறுது நேரம் சஞ்சரித்துவிட்டு மீண்டும் விடுதி சூழலுக்கு திரும்பும்போது மிகவும் சோகமாகவும் மனம் பாரமாகவும் இருக்கும். அன்றும் வீட்டு நினைவில் மூழ்கிவிட்டான் ராம். அவன் அம்மா, "டேய்! நீ மாடில செடிக்கு தண்ணீர் ஊத்தினது போதும், அப்பா கூப்பிடறார்.. இங்க வா". என்றார். அப்பாவா? என்று அரண்டு அடித்து மாடியிலிருந்து கீழே இறங்க ஓடினான். இது கற்பனை எனத்தெரியாமல் ஹாஸ்டல் மெயின் பிளாக் வரான்டாவிலுருந்து குதிக்க இருந்த ராமை மோகன் ஒரு குளுக்கு குளுக்கி நிஜ உலகத்திற்க்கு வர வைத்தான். விடுதியிலுள்ள நண்பர்களால் அவன் வீட்டுஞாபகத்த்திலிருந்து  அவ்வப்போது மீள முடிந்தது.
            பள்ளி வளாகத்தையும் கல்லறையையும் ஒரு சிறிய மதில் சுவர் பிரிப்பதனாலேயோ என்னவோ, விடுதியில் பேய் கதைகளும் பேச்சுகளும் அவ்வப்போது இருந்துகொண்டே இருக்கும். அன்றும் அப்படித்தான். ராமும் மோகனும் காலை கடன்களை முடித்து சாப்பிட போகும்போது,

"டேய்! பேயை அடைச்சு வச்சுருக்காங்கடா! அதோ அந்த ஸ்டோர் ரூம்ல !!" 

என்று நண்பர்கள் கூறியது கேட்டு மற்றவர்களைப்போல் சாப்பிடும் இடத்திற்கு அருகாமையில் உள்ள ஸ்டோர் ரூமிற்க்கு ராமும் மோகனும் ஓடினர்.
அந்த ஸ்டோர் ரூமில் முக்கால் பங்கு உடைந்த பெஞ்சும், சேருமே இருந்தன. இரு நான்கு அடி உயர ஜன்னல்கள். ஜன்னல்கள் வழியாக அனைவரும் பெறும் திரளான கூடி பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்.  உயரமாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த சேர்களுக்கு உள்ளே பூனை திருட்டுத்தனமாக பாலை குடிக்கும்முன் கண்களை விரித்து நம்மை எப்படி பார்க்குமோ அதுபோல் உடைந்த சேர்களின் நடுவே இருகண்கள் மட்டும் தெரிந்தன. அந்த பேய் சேர்களுக்கும், பெஞ்சுகளுக்கும் நடுவே மறைந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தது.

வேலு அண்ணன் ஒரு கையில் பிரம்பு, மற்றொரு கையில் தட்டு நிறைய தோசையுடன் அந்த ஸ்டார் ரூமை திறக்க வந்தார். உடனே அங்கு கூடியிருந்த கூட்டம் ஒருவர்மேல் ஒருவர் நெறிக்கிக்கொண்டு பயந்துபோய் பின்புறமாக நகர்ந்தனர். நிறைய பேர் நெரிசலில் தடுமாறி கீழே விழுந்தனர். அனைவருக்கும் கதவைத் திறந்தால் பேய் என்ன செய்யுமோ என்று பயம். ஒருவேளை கூட்டத்திற்குள் ஓடி வந்துவிட்டால்? நம்மை அடித்துவிட்டால்? நம்மை தொத்திக்கொண்டால்?

கதவின் அருகே இருக்கும் ஜன்னல் வழியாக ராமால் உள்ளே பார்க்க முடிந்தது. ஆனால் அவனது இதயத்துடிப்பு அன்றே மொத்தமாக துடித்து நின்று விடுமோ என்பது போல் வேகமாக துடித்துக்கொண்டிருந்தது.

வேலு கதவை மெதுவாக திறந்து தோசை தட்டை உள்ளே தள்ளிவிட்டு மிகவேகமாக அடைத்துவிட்டார். அனைவரும் நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டனர். அந்த பேய் மெல்ல நகர்ந்தது. ஆனால் கதவை நோக்கி சாப்பிட செல்லாமல் அனைவரும் திகிலுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஜன்னலை நோக்கிப் பாய்ந்து, கண்களை உருட்டி இரத்தம் வழிந்து கொண்டிருக்கும் வாயை ஆளை விழுங்குவது போல் திறந்துகொண்டு பாய்ந்தது. நடுவில் ஜன்னல் கம்பிகள் இருந்த போதிலும் அங்கு கூடியிருந்தோர் ஒருவர்மேல் ஒருவர் விழுந்தனர்.

கூட்டத்திலிருந்த எட்டாம் வகுப்பு மாணவன் ஒருவன் பேயை பார்த்து "அட இது நம்ம முத்து அண்ணன் !!" என்று கத்தினான்.
ஆமாம், ராமுவிற்கும் மோகனுக்கும் 10ம் வகுப்பு படிக்கும் முத்துதான் பேய் என்று அடைத்து வைத்துள்ளனர் எனத் தெரியவந்தது. உள்ளே இருப்பது முத்து என்று தெரிந்ததும் பதட்டமும் பயமும் சிறிது தணிந்தது. அங்கு 10ம் வகுப்பு மாணவர்கள் ஓரிருவர் மட்டும் இருந்தனர். பத்தாம் வகுப்பு மாணவர்கள் மற்ற கீழ் வகுப்பு  மாணவர்களை அடக்கி வைத்திருந்தனர். 'அண்ணன்' என்றே கூப்பிட வேண்டும். ஆகையால் ஒரு 10ம் வகுப்பு மாணவனுக்கு பேய் பிடித்ததால் அவர்கள் இந்த விஷயம் வெளியே தெரிந்தால் அசிங்கம் என்று அவ்வளவாக வெளியே கூறாதிருந்தனர்.

"முத்தண்ணே !"

"கொர்ர்ர்ர்ர்...."

"பெயண்ணன் !"

"கொர்ர்ர்ர்ர்...."

"டேய், இதப்பாத்தா பேய் பிடிச்ச மாதிரி தெரியல. கொரங்கு பிடிச்சது மாதிரி இருக்குடா !" என ஒரு ஒன்பதாம் வகுப்பு மாணவன் கத்த, அங்கிருந்து பத்தாம் வகுப்பு மாணவன் அவனை முறைத்து பார்த்தான்.

பின் சிறிது நேரத்தில் தோசையை காலி செய்துவிட்டு வெறும் தட்டை  ஜன்னல் வழியாக எறிந்தது அந்த பேய்.
"தோசை கொண்டா! இன்னும் கொண்டா!!"

உடனே வேலு அண்ணன் ஒரு சட்டி தோசையை கதவருகே வைத்துவிட்டு தட்டில் 5 தோசைகளை வைத்து மெதுவாக கதவை திறந்து உள்ளே தள்ளினார். வைத்து ஐந்து நொடிகள் கூட இருக்காது.வாயில் முழுவதுமாக அடக்கிக்கொண்டு ஜன்னல் வழியாக பேய் மறுபடியும் தட்டை வீசியது.

"இன்னும் கொண்டா !!"

"டேய், பேய் ஒரே வாயில் அஞ்சு தோசையை முழிங்கிடுச்சிடா!" என்று கத்தினான் ஒருவன்.

"உண்மையிலேயே பேய் தாண்டா !" என்றான் மற்றொருவன்.

அந்த கூட்டத்தில் இருவர் சத்தமாக பேசிக்கொண்டிருத்தனர்.

"டேய்! எப்ப இந்த பேய் பிடிச்சது"

"என்னதான் 10th பசங்க மறைச்சாலும் நமக்கு தெரியாதா? நேத்து ஈவினிங் ஸ்டடி ஹவர்ல (study hour) இருக்கும்போது முத்தண்ணனை பேய் பிடிச்சது டா!".

பேய் சுமார் 30 தோசைகளை விழுங்கிவிட்டு ஜன்னல் அருகே நின்று "கொர்ர் கொர்ர்" என்று "டேய் நான்தான்டா ஜெயராமன் வந்திருக்கேன் !" என்றது. வேலு அண்ணன் கம்பிகளில் ஓங்கி அடித்தார்.

மறுபடியும் அந்த கூட்டத்திலிருந்த இருவர் பேச்சை தொடர்ந்தனர்.

"டேய் நம்மளோட ஏழாவது படிச்ச ஜெயராமன் தாண்டா மறுபடியும் வந்துருக்கான் "

அட, நம்ம ஃப்ரண்ட் பேய் தான்! நேத்து நைட்டு  லாசர், கண்ணன், இருவரையும்  ஜாக்கிரதையாக இருக்க சொன்னார்கள். ஆனால் பேய் அவிங்க யாரையும் பிடிக்கல.

நேத்து ஸ்டடி ஹவர்ல  பரிட்சைக்கு எல்லாரும் படிச்சுக்கிட்டு இருக்கும்போது கடைசி பெஞ்சுல இருந்த முத்து அண்ணன் படார்னு பெஞ்சு மேல ஏறி "டேய் நான் ஜெயராமன் வந்திருக்கேன்" என்று கத்திகிட்டே ஒவ்வொரு பெஞ்சா தாவித் தாவி முதல் பெஞ்சுக்கு வந்து குதிச்சது. அப்போ இளங்கோ சார்தான் சூப்பர்வைஸ் பண்ணிக்கிட்டுருந்தார். அவரை ஓங்கி கன்னத்தில் ஒரு அரை விட்டுட்டு, கிளாசுக்கு வெளியில் வந்து எட்டாம் வகுப்புகுள்ள ஓடி, கண்ணணை புடுச்சு தர தரன்னு இழுத்துகிட்டு கிரவுண்டுல ஓடிக்கிட்டே 'டேய்! நான் தான்டா ஜெயராமன், வா இங்கிருந்து போயிடலாம்.. சந்தோஷமா இந்த உலகத்தை சுத்தலாம் வா!"    என்று கத்திகிட்டே ஓடியிருக்கு. அப்புறம் வேலு அண்ணன் விளக்கமார்ல நல்லா அடி போட்டு பேய பிடுச்சு ஸ்டோர் ரூம்ல நைட்டே அடைச்சிட்டாங்க."

"ஓஹோ.. அப்படியா..?. ஆமா, பேய் ஏன் திடிர்னு நம்ம எட்டாவது ப்ரண்ட்ஸ விட்டுட்டு 10th பையன புடிச்சிருச்சி?"

"அதுவா! அந்த பேயும்தான் எத்தனை வருஷம் நம்மள மாதிரி இந்த ஹாஸ்டெல்ல அடைபட்டுக்கிடக்கும்? பத்தாவதுக்கப்புறம் ஹாஸ்டல் கிடையாது. அதனால ஒரு பத்தாவது படிக்கிறவனை பிடிச்சா அவனோட ஹாஸ்டல விட்டு இன்னும் நாலு மாதத்தில பத்தாவது முடுச்சிட்டு தப்பிச்சு  பேய் ஓடி போய்டலாம்னு ஆசைப்பட்டிருக்கும்டா !"

"டேய்! என்ன நக்கலா? அது பேய்டா! எந்த ஊரு உலகத்துக்கும் போகும்.. நம்மல மாதிரியா? நல்லா புழுகுறான்."

"அப்புறம் ஏன் 10th பையன புடிக்குது... நீ சொல்லு பாப்போம்" என்று இருவரும் அக்கூட்டத்தில் விவாதம் பண்ணிக்கொண்டிருந்தது ராமிற்கும் மோகனுக்கும் நன்றாகவே கேட்டது.


மறுநாள்  காலை முதல் வேலையாக ஹாஸ்டல் வார்டன் முத்துவின் வீட்டிலிருந்து பெற்றோரை வரவழைத்து முத்துவை ஊருக்கு அனுப்பிவைத்தார். அந்த பேய் முத்துவை அரையாண்டுத் தேர்வு எழுதாமல் செய்துவிட்டது. பாவம் முத்தண்ணனுக்கு என்ன தெரியும் தாம் என்ன செய்கிறோம்மென்று.

ராம் இத்தருணத்தில், இளங்கோ வாத்தியார் உடல் மற்றும் மனநிலை எவ்வாறு இருக்கும் என்று தெரிய ஆசைப்பட்டு வேலு அண்ணனிடம் விசாரித்தான்.

"அவர் பாவம்பா! ஒரு பக்கம் கன்னம் சிவந்து வீங்கிப் போய் ஊருக்கு போய் டாக்டரை பார்க்கிறேன் என்று போய்விட்டார். நிறைய பேருக்கு பேய் வந்து பாத்திருக்கேன், ஆனால் இப்பத்தான் நேரடியாக ஒருத்தர அடிச்சத  பாக்குறேன். அதுவும் ஒரு வாத்தியாரை. பேயடி இல்லையா! பாவம்! இளங்கோ சார்" என்றார் .

அரையாண்டுத் தேர்வு இரண்டு வாரங்களுக்கு நடந்தது. எல்லோரும் விடுமுறையை எதிர்நோக்கிக் காத்துக்
கொண்டிருந்தோம். பரிச்சை முடிந்து ஊருக்குப் போகும்போது ஸ்வீட் மற்றும்  மிக்ஸ்ர் கொடுத்து ஊருக்கு அனுப்பி வைப்பார்கள். உண்மையில் அந்த சந்தோஷத்திற்கு ஈடுஇணை  கிடையாது.

பரீட்சை ஆரம்பிக்க ஒரு நாளே உள்ள நிலையில், வேலு பரீட்சை ஹால் சீட்டிங் அரேஞ்மென்டிற்கு ஸ்டோர் ரூமிலிருந்து பெஞ்ச் மற்றும் சேர்களை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். சிறுது நேரத்தில் சலசலப்பு ஏற்பட்டு ஸ்டோர்ரூம் முன் சிறிய கூட்டம் கூடியது.

கூட்டத்தில் அனைவரது பார்வையும் ஸ்டோர் ரூமில் இருந்த ஒரு டெஸ்கின் அடியில் புத்தகம் வைக்கும் இடத்தில் இருந்தது. அங்கே, சுமார் 25கும் மேல் தோசைகள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தது. மேலும் சிவப்பு இங்க் பாட்டில் இரண்டு இருந்தது.

"டேய் ! பேய் நாளைக்கு சாப்பிடலாம்னு ஸ்டாக் வச்சிருக்கு போலடா !" என்றனர் அங்கு கூடி இருந்தவர்கள்.

பின் வேலு நேராக வார்டனிடன் சென்று அவர் ஸ்டோர் ரூமில் கண்டதை விளக்கிக்கொண்டிருந்தார்.

பரீட்சை முடிந்து விடுமுறை நாட்களும் முடிந்தன. வீட்டிலிருந்து பள்ளி விடுதிக்கு கிளம்பும் பொது ஏதோ பாலும் கிணற்றில் குதிக்க சொன்னாற்போல முகம் வாடி இருந்தது ராமிற்கு.

அரையாண்டு முடிந்து வழக்கம் போல் பள்ளி இயங்க ஆரம்பித்தது. ராம் தன் நண்பர்களுடன் வகுப்பறையில் அமர்ந்திருந்தான். காலையில் தினமும் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்திற்கு மட்டும் அனைத்து வகுப்பறையிலும் உள்ள ஸ்பீக்கர்கள் ஆன் ஆகும். இடையில் வகுப்பு நடக்கும் பொது ஸ்பீக்கர்கள் ஆன் ஆனால் ஏதோ விபரீந்தம் என்று அர்த்தம். ஏனென்றால் தலைமை ஆசிரியர் யாரையாவது தண்டிக்கும்போது அனைவருக்கும் தெரியப்படுத்த ஸ்பீக்கர் ஆன் ஆகும். தகவல் பள்ளியில் உள்ள 2500 மாணவர்களுக்கும் போய் சேரும்.

அன்று ஸ்பீக்கர் வகுப்பு நடக்கும் போது ஆன் ஆனதால் பள்ளியில் உள்ள அனைவருக்கும் பீதி. "இன்று என்ன நடந்ததோ" என்று அனைவரிடமும் எதிர்பார்ப்பு. இதில் வாத்தியார்கள் விதிவிலக்கல்ல.

"அப்பா நல்லா கவனிச்சிக்கோ! முத்துன்னு ஒரு நாய் மெயின் கேட் முன்னாடி முட்டி போட்டு இன்னைக்கு முழு நாளும் இருப்பான். வந்து எல்லாரும் காரிதுப்புங்க!"

"சார்! சாரி சார். தெரியாம பண்ணிட்டேன்"

"தெரியாம பண்ணிட்டயா? ஏன்டா, நீ பரீட்சை எழுதக்கூடாதுன்னு உன்னோட பேய் நாடகத்த எல்லாரும் நம்ப வைக்க ஒரு வாத்தியரையே அடிப்பியா?"

"சார்! சார்! அடிக்காதிங்க சார்!"

ஊரில் இருந்து முத்துவை விட வந்த அவன் அப்பாவும் சேர்ந்து கொண்டார்.

"சார்! அவனை விடாதீங்க சார். நல்லா அடிச்சி கொல்லுங்க! அங்கேயும் வந்து ரெண்டு நாள் பேய் வேஷம் போட்டு சமைச்ச சாப்பாடெல்லாம் வேஸ்ட் பண்ணி ராத்திரி பகல்னு பார்க்காம எந்தநேரமும் தெருவுல யாரையும் தூங்க விடாம கத்திகிட்டே இருந்து உயிரை வாங்கினான்.

"அப்புறம் பேய் விரட்டுறவனையே குழப்பி வேற வழி இல்லாம அவன் சாட்டைல அடிச்சதுக்கப்புறம்தான், அழுதுகிட்டே எனக்கு பேய் இல்ல, பரீட்சை எழுதாம இருக்க எப்படி பண்ணினேன்கிறான்".

வகுப்பறையில் அனைவருக்கும் சிரிப்பு. ஆனால் பேசும்போது சிரிப்பை யாரும் காட்டிக்கொள்ளக் கூடாது. இல்லையென்றால் நம்மளையும் கேட் முன்னால் முட்டி போட வைப்பார்கள்.

பாவம் முத்துவுக்கு ஒன்றரை மணி நேரம் மட்டுமே ஓய்வு கிடைத்தது (பள்ளி முடிந்து 4:30 முதல் 6 மணி வரை). 6 மணிக்கு ஸ்டடி ஹவர்ஸில் மீண்டும் முத்துவை முட்டி போட சொன்ன  இளங்கோ சார் அவனையே வெறித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அடுத்து அவர் என்ன செய்ய காத்திருக்காரோ தெரியவில்லை.

"முத்தண்ணே! நீ செத்தண்ணே !!!"