முகமூடி

இந்த முகமூடி மிகவும் பிடித்துபோய்விட்டது. இப்பொழுதான் நான் சுதந்திரமாக இருப்பதாய் உணர்கிறேன். பிடிக்காதவர்களை பார்க்கும்போது தைரியமாய் முறைத்துப்பார்க்கிறேன். சிலர் என்னைப்பார்த்து ஏளனமாய் சிரிக்கின்றனர். சிலர் கண்ணெதிரே கேலி செய்து பேசுகின்றனர். யாரும் எப்படியும் பேசட்டும், சிரிக்கட்டும் நான் முகமூடிக்குள் சிரிப்பதோ, அழுவதோ, முறைப்பதோ அவர்களுக்கு தெரியாது. வெளியிலிருந்து பார்ப்போருக்கு நான் எப்போதும் பெரிய காதுடன் வட்டவடிவ முகத்தில் நீண்ட மூக்குடன் எப்போதும் சிரித்தபடியே தெரியும். இந்த முகமூடி என் மனதின் வெளிப்பாடை  பிறர் பார்க்காதபடி மறைத்துவிடுவது நான் வேறு உலகத்திலிருந்து மறைந்து இந்த மனிதர்களை பார்ப்பதுபோல் உள்ளது.

தினமும் ரோட்டில் நின்றுகொண்டு பலதரப்பட்ட மனிதர்களை பார்க்கிறேன் வரவேற்கிறேன்.  சமூகத்தில் நடக்கும் அவலங்களை என் கண்முன்னே பார்க்கும்போது இந்த வயதான காலத்தில் தடுக்கமுடியவில்லையென்றாலும், முகமூடி இருக்கும் தைரியத்தில் சுதந்திரமாக எனக்கு தெரிந்த கெட்டவார்த்தையில் ஆசை தீர திட்டிக்கொள்வேன். அநீதி இழைக்கும் போலீசையோ, திமிராய் வாகனம் ஓட்டும் அரசியல்வாதியையோ பார்த்தால் என்னையறியாது அனிச்சை செயலில் "தூ" வென துப்பிவிடுவேன். எனக்கே ஒருதுர்நாற்றம் வரும்போதுதான், ஓ! நாம் முகமூடி அணிந்திருக்கிறோம் எனத்தெரியும். அப்போது புரிந்துகொள்வேன் அநியாயம் செய்யும் அரசியல்வாதியையும், போலீசையும், இன்னும் பிற அரசு அதிகாரிகளையும் தக்க பணபலமில்லாமல் நாம்  பகைத்தால், நம் மூஞ்சியிலே நாமே எச்சில்  துப்பியதயைப்போல் நாறிப்போய்விடுவோமென்று. ஆனால் என் கோபத்தை வெளிக்காட்ட நான் இவர்களை கண்டால் மட்டும் சிரம் தாழ்த்தியோ கைகூப்பியோ வரவேற்க மாட்டேன். இவர்கள் மக்கள் பணத்தை திருடி தின்னும் பன்றிகள். ஆமாம் பன்றிகளே !! பன்றிகள் திறந்த வெளியில் மனிதர்களை நிம்மதியாக மலம் கழிக்கக்கூட விடாது. நம்மிடம் மெதுவாக வரும். நாம் எழுந்து  வேறு இடத்தில் உட்கார்ந்தாலும் "மூஸ் மூஸ்" என அதன் வாயை நம் மூஞ்சி முன் கொண்டுவந்து நம்மிடம் ஏதேனும் கிடைக்காதா என்றவாறு நம்மளை விரட்டிக்கொண்டே இருக்கும்.

நான் வேலைபார்க்கும் இந்த ஹோட்டலுக்கு வடிக்கையாளர்களாய் வரும் குழந்தைகளே என் நண்பர்கள்.
"மிக்கி மௌஸ்!  மிக்கி மௌஸ்!! ஷேக் ஹேண்ட்ஸ்!!
(Mickey Mouse! Shake Hands !!)
மிக்கி மௌஸ்!  மிக்கி மௌஸ்!!  டா  டா !! பை !! (Mickey Mouse! Bye !!) "

என பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்திலேயே என்னை அழைப்பர். இந்த தோழிலில் உள்ள திருப்தியே, என் பேத்தியை காண்பதுபோல், பழகுவதுபோல் அவர்களுடன் தினமும் பழகுவதுதான். கடவுள் என் வாழ்நாளின் இறுதியில் குழந்தைகளை மகிழ்விக்கும் இப்படியொரு  வாய்ப்பை கொடுத்ததற்கு நன்றி கூறிக்கொள்வேன்.

விதானம் (canopy) என்ற இந்த ஹோட்டல், பெயருக்கேற்றாற்போல் ஒரு சிறிய வனம்போல், வானமே தெரியாதவண்ணம் மரக்கிளைகளால்  மறைக்கப்பட்ட இயற்கையாகவே குளிர்ச்சியுடன்கூடிய ஒரு திறந்த வெளி உணவு விடுதி. செங்கல்பட்டிலிருந்து ஒரு ஐந்து கிலோமீட்டர் தொலைவில் விழுப்புரம் மார்க்கத்தில் ரோட்டின் இடது புறம் பச்சைபசேலென்று  மஞ்சள் நிற பூக்களுடன் பூத்துக்குலுங்கும் கொன்றைமரங்களை முகப்புப்பகுதியில் கொண்டு அனைவரையும் கவரும்வண்ணம் காட்சியளிக்கும்.

நமது தேசிய மரமான ஆலமரத்தை நடுவில் கொண்டு, சுற்றி "பா" வடிவில் கட்டிடம் எழுப்பப்பட்டு, முகப்பில் வரிசையாக நடப்பட்ட கொன்றைமரங்கள் வருவோரை மஞ்சள் பூக்களுடன் வரவேற்கும். சாலையிலிருந்து பார்க்கும்போது இடது மற்றும் வலது பக்கமுள்ள கட்டிடங்கள் மட்டுமே தெரியும். நடுவே வளர்ந்த அடர்த்தியான மரங்கள் பின்னால் உள்ள கட்டிடத்தை முற்றிலும் மறைத்துநிற்கும். ரோட்டின் ஓரத்தில் ஹோட்டலுக்கு வரும் வாகனங்களை நிறுத்த ஏதுவாக கொன்றைமர நிழல் படர்ந்திருக்கும். ஆலமரம் நன்கு விழுதுவிட்டு அந்த இடம்முழுவதும் கிளைகளுடன் பரவி பச்சைநிற கூரை போல் சூரிய வெளிச்சம் உள்ளே புகாவண்ணம் ஓங்கிநிற்கும். ஆலமரத்து  நிழலில் மக்கள் அமர்ந்து சாப்பிடும்வண்ணம் வட்டமாக மரத்தை சுற்றி சீராக டேபிள் அமைக்கப்பட்டிருக்கும்.

இந்த உணவு விடுதியின் முன் ரோட்டின்மேல் நின்றுகொண்டு மிக்கி மௌஸ் முகம் கொண்ட உடையணிந்து ரோட்டில் போவோரை உணவு விடுதிக்கு அழைப்பதே என் பகல்நேர வேலை. இரவு காவலாளியாக  நீலநிற உடுப்பணிந்து மாறிவிடுவேன். அதுதான் "சௌகிதார்" என அரசியல்வாதிகள் எங்களை அசிங்கப்படுத்தும்வண்ணம் தங்கள் பெயருக்குமுன் அடைமொழியாக போட்டிருக்கின்றனரே அதே வேலைதான். ஒருநாள் கால்கடுக்க கண்விழித்து தினமும் இரண்டு மணிநேரம் மற்றுமே தூங்கி இருந்துபார்த்தால்தான் அரசியல்வாதிகளுக்கு நாங்கள் படும் கஷ்டம் என்னவென்று தெரியும். மேலும் "சௌகிதார்" என்ற அடைமொழியை பயன்படுத்தும்போது அவர்களுக்கு ஒரு குற்றவுணர்வு வரும். எனக்கு இரவுநேர வேலை தேவையில்லையென்றாலும், ஹோட்டலின் முதலாளி, ஏஜென்ட் மூலம் வேலைக்கு சேசுரிட்டியை அமர்த்தினால் மிகுந்த பணச்செலவாகுமென்று இரைந்து கேட்டுக்கொண்டார். ஹோட்டலுடன் சேர்ந்து அவர் வீடும் இருப்பதால் அவருக்கு ஒரு காவலாளி தேவைப்பட்டது. வெளியே சேரில் உட்கார்ந்தபடியே உறங்கிகொள்ள சொன்னார். மூன்று வேளையும் உணவு இலவசம். என் உடைகளை வைத்துக்கொள்ளவும் மாற்றிக்கொள்ளவும்  ஒரு சிறிய அறை எனக்கென ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. இப்பொழுது இதுவே என் வீடு மற்றும் உலகமாகி விட்டது. நாள்முழுவதும் நிற்பது கால்வலித்தாலும், குழந்தைகளின் சிரித்த முகத்தை பார்த்ததும் வலி பறந்து போய்விடும்.

என் வாழ்க்கையோட்டத்தை தடுக்க நினைக்கும் காசநோயுடன் போராடிக்கொண்டே, அடுத்த வருடத்தில் எண்பதை தொட்டுவிடும் நம்பிக்கையில், என்னை தொற்றிக்கொண்ட காசநோயே பொறாமை படும்வகையில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறேன். என்னை ஒரு இயற்கை ஆர்வலர் என கூறிக்கொள்ள ஆசை. என் நாற்பது வயதுமுதல், வாரம் ஒரு மரமாவது நட்டுவிடவேண்டுமென்று எனக்குள் நானே சபதமெடுத்துக்கொண்டு, தவறாது என் பணியை செய்துகொண்டிருக்கிறேன். அதில் உள்ள கஷ்டம், நட்ட மரங்களை பாதுகாப்பதே. நான் நட்டுவைக்கும் இடத்தின் அருகில் உள்ள வீட்டிலோ கடையிலோ மர கன்றுக்கு  தவறாமல் தண்ணீர் ஊற்றும் படி கேட்டுக்கொள்வேன், பராமரிக்கவும் சொல்லிக்கொடுப்பேன். இதை தவிர  தமிழ் மேல் தீராத மோகமுண்டு. நிறைய வாசிப்பேன்.

***

என்னருகில் பாவமாய் நிற்கும் இந்த தெருநாயை தவிர எனக்கென்று யாரும் கிடையாது. வீட்டில் பராமரிப்புடன் நன்கு கொழுத்து வளரும் நாய்களைப்போலன்றி, அன்போ ஆதரவோ கிடைக்காமல் குறைவாழ்க்கையை எப்படியேனும் ஓட்டவேண்டும் என்று வாழ்வதாலோ என்னவோ அந்த நாய்க்கு தன்னைப்போல் ஒருவன் இருக்கிறான் என என்னை புடித்து போய்விட்டது போலும். நான் சாப்பிடும் சாப்பாட்டில் ஒருசிறிய பங்கைப்பெற மூன்றுவேளையும் தவராது வந்துவிடும். மேலும் இரவுநேர காவலுக்கு துணையாக என்னுடன் நிற்கும்.  இந்த  உலகில் இயற்கையாய் படைக்கப்பட்ட அனைத்தையும் பங்குபோட்டுக்கொண்டு ஜனனம் செய்ய அனைத்து ஜீவராசிகளுக்கும் உரிமை உண்டல்லவா?  

இந்த உலக மக்களை எந்த ஒரு ஆசா பாசமோ பற்றோ இல்லாமல் விலகி நின்று பார்க்க வைத்த இந்த முகமூடி இன்று எனக்கு உதவவில்லை. மதியம் ஒன்றிலிருந்து  - ஒன்றரை மணி வரை மட்டுமே இந்த முகமூடியை சாப்பாட்டிற்காக அகற்றுவேன். இன்றோ மணி பன்னிரெண்டரை தான் ஆகிறது, ஆனால் முகமூடியை கழட்டிவிட்டு ஓவென அழவேண்டுமென என் மனது சொல்லியது.

"போ !! ஹோட்டலுக்குள் சென்று அவர்களை பார் !! ஒருவேளை அவர்கள் மனம் மாறியிருக்கலாம். சில அடி தூரத்தில் உன் செல்ல பேத்தி இருக்கிறாள்..  உன் பேத்தியை பார்க்கலாம், பேசலாம். நீ சாவதற்குள் ஒருமுறையாவது பார்க்கவேண்டுமென கடவுள் வழிவகுத்துக்கொடுத்துள்ளார். உன் கடைசி ஆசையை நிறைவேற்றிக்கொள்.. உள்ளே செல்..!!"

"ஆனால், என்ன செய்ய.. இந்த காசநோய் என்னை சாகடிக்காமல் விட்டுச்செல்லாது.  என்னை பார்த்ததும் முகம் சுளித்து விரட்டிவிட்டால்?  என் மகன் மூஞ்சியில் மறுபடியும் விழிக்கவா?  அப்பா என்ற பாசம் இருந்திருந்தால் ஒருநாளாவது அவன் என்னை ஆஸ்பத்திரிக்கு கூட்டிப்போயிருப்பான். அவன் மனைவியிடம் இல்லாத பணமா ? அந்த பணத்திற்காகத்தானே கிராமத்தில் குடிசையில் இருந்தவன் காதலித்தவளை மணந்தே தீருவேன் என இந்த சென்னைக்கு வந்தான். கிராமத்தில் இருக்கும் போது என் மனைவி கவர்மண்ட் ஆஸ்பத்திரிக்கு கூட்டிப்போனதுதான் எனக்கு நினைவுதெரிந்தவரை நான் கடைசியாக மருந்து சாப்பிட்டது. என் மனைவி லெட்சுமி இருந்திருந்தால் என்னை நன்றாய் கவனித்திருப்பாள். அவள் இறப்பிற்கு பின் என் வாழ்க்கையே தலைகீழ் ஆனது. நான் கிராமத்திலேயே தனியாக எப்படியோ வாழ்க்கையை ஓட்டியிருப்பேன். ஊர் இவனை தவறாய் பேசுகிறதென்று என்னை சென்னையில் வைத்து நன்றாய் பார்த்துகிறேன்னு கூப்பிட்டான். இன்று நான் தெருவில் நிற்கிறேன்."

துக்கம் தாளாமல் பீறிட்டு வரும் அழுகையை அடக்க முடியாமல் முகமூடியை கழட்டி என் அறையில் வைத்துவிட்டு வெளியில் உள்ள தண்ணீர் தொட்டியில் முகம் கழுவ சென்ற நான் தண்ணீரில் என் கவலை தோய்ந்த முகத்தை பிம்பமாக பார்த்தபோது மீதும் பழைய நினைவுகளில் மூழ்கினேன்.

தூக்கியெறியவேண்டிய பழைய பொருட்களுடன், குப்பையுடன் குப்பையாய்  சென்னையிலுள்ள என் மகனின் அபார்ட்மெண்ட் ஸ்டோர் ரூமில் சில வருடங்களை கழித்தேன். அந்த ரூமிற்க்கு இரண்டு கதவுகள் ஒன்று ஹாலுக்கு கொண்டுசெல்லும்  மற்றொன்று ஸ்டோர் ரூமின் பால்க்கனிக்கு கொண்டுசெல்லும். ஹாலுக்கு போகும் கதவு வெளியிலிருந்து தாழ்ப்பாள் போடப்பட்டிருக்கும். நான் வெளியில் சென்றால், என் மகனையும் மருமகளையும் கேள்விகேட்கிறார்களாம்!?
"ஏன் இவ்வளவு இருமுகிறாரே, ஒரு ஆஸ்பத்திரியில் செர்க்கக்கூடாதா? " என்று. வீட்டுக்கு வருவோருக்கோ வெளியில் இருபோருக்கோ நான் இருப்பதே தெரியாதவண்ணம் அடைத்து வைத்தனர். மூன்று வேளை உணவு மட்டும் ஒரு தட்டில் உள்ளே வரும். என் பேத்தியின் கொஞ்சும் மழழையை கேட்க கதவோரம் காதுகளை கூர்மையாக்கிக்கொண்டு நிற்பேன். என் நிழலை கதவின் கீழே கண்டு கதவருகில் நிற்கக்கூட அனுமதியில்லை. என் பேத்தி அழுது அடம் பிடித்து என்னிடம் கதை கேட்கவேண்டுமென கூறுவாள். எந்தநேரமும் பணதிற்காக ஓடிக்கொண்டிருக்கும் அவர்களுக்கு அவளை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. வாரம் ஓரிரு நாட்கள் அவளை உள்ளே அனுமதிக்காமல் கதவருகே அமரச்சொல்லி என்னிடம் கதை கேட்க அனுமதிப்பார்கள். உள்ளே வந்தால் என் காசநோய் அவளுக்கு ஒட்டிவிடுமாம். அவளுடன் அந்தக்கதவருகே அமர்ந்து பேசவாவது வாய்ப்பு கிடைக்கிறதே என்று அந்த தருணத்திற்காக தினமும் காத்துக்கொண்டு காலத்தை ஓட்டினேன்.

அந்த ஸ்டோர் ரூமின் முக்கால்வாசி இடத்தை வீணான பொருட்கள் ஆக்கிரமித்துகொண்டிருந்தன - பழைய துருப்பிடித்த பீரோ, உடைந்த சேர், கிழிந்துபோன பைகள், உடைகள், நார் நாராய்ப்போன பாய்கள், பஞ்சு வெளியில் வந்து என் காசநோய்க்கு மேலும் தீவிரம் சேர்த்த மெத்தைகள், தலையணைகள், உடைந்த டேபிள், ஓடாத பேன், பழுதான டிவி, பழைய கிழிந்த அட்டைப்பெட்டிகள், அவைகளுடன் சேர்ந்து நான் மற்றும் எனக்கு சொந்தமான தகர பெட்டி. இந்த பழைய வீணான பொருட்களைப்போல நானும் பழுதாகிப்போன பிரயோஜனமற்ற ஒன்றுதான். என்ன அவைகளுக்கு பராமரிப்பு செலவு கிடையாது அனால் எனக்கு மூன்று வேளை சோறு போடவேண்டும். அவை சத்தம் எழுப்பாது அனால் நான் சதா லொக் லொக் என்று இருமிக்கொண்டிருப்பேன்.  ஹாலிலிருந்து எவரேனும் நான் இருக்கும் ரூமிற்குள் நுழைந்தால், முதலில் மலைபோல் குவிந்த வீணான பொருட்களை இடதுபக்கம் பார்க்கலாம், பின் இரு அடிமட்டுமே அகலம் கொண்ட பாதை பால்கனி  கதவை நோக்கி செல்லும். பால்கனி  கதவருகில் அந்த ரூமின் மீதமுள்ள ஒரு 10 அடி இடமே எனக்கு. கதவின் பின்னால் 8 x 2  சதுரடியில் ஒரு பால்கனி. ஒருவேளை அந்த ரூமில் பால்கனி இல்லையென்றால் நான் என்றோ பைத்தியமாகியிருப்பேன் அல்லது தற்கொலை செய்துகொண்டிருப்பேன். எனக்கும் சொகுசுசெய்யப்பட்டிருக்கிறதென்றால் அது இந்த பால்கனிதான். அதன் மூலமே நான் கடந்த 3 வருடங்களாக இந்த  உலகத்தை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.
     
அந்த பால்கனி வழியாக எனக்கு உலகம்னு கண்ணுக்கு தெரிந்தது அபார்ட்மெண்ட் முன் உள்ள சிறிய 10 அடி தெரு, எதிரே இருந்த பூங்கா. பூங்காவை சுற்றி வளர்க்கப்பட்ட புங்கை மரங்கள். பூங்கா முழுவதும் சீராக வளர்க்கப்பட்டிருந்த ப்ளுமேரியா(Plumeria) மரங்கள் பிங்க் மற்றும் இளமஞ்சள் நிறத்தில் நல்ல நறுமணத்துடன் பூத்து குலுங்கி நிற்கும். பச்சை போர்வை போர்த்தியது போலுள்ள புல்தரையில் ப்ளுமேரியா பூக்கள் ஆங்காங்கே அழகாய் உதிர்ந்து விழுந்து கண்கொள்ளாகாட்சிதரும். பூங்காவை பால்கனியிலிருந்து பார்க்கும்போது எலக்ட்ரானிக் வாட்சில் தெரியும் "8" போல் நடை பாதை அமைக்கப்பட்டிருப்பது தெரியும். பாதையின் இருபக்கமும் ஒருசீராய் இட்லிப்பூ (வெட்சி பூ / Ixora flower ) செடிகள் வளர்க்கப்பட்டு, சீரான இடம் விட்டு ஃபிகஸ் (Ficus) மரங்கள் அழகிய குடைபோல் வெட்டப்பட்டு, மொத்த பூங்காவே மேலிருந்து பார்க்கும்போது கண்ணுக்கு விருந்தாய் காட்சியளிக்கும். "8" வடிவ பூங்காவின் மேல் பாதி, குழந்தைகள் விளையாட ஊஞ்சல், சறுக்கல் என பலவித விளையாட்டுகள். கீழ் பாதியில் குழந்தைகள் ஓடி விளையாட ஏதுவாக புல்வெளி. ஆங்காங்கே உட்கார்ந்து இளைப்பார சிமெண்ட் பெஞ்சுகள்.

PLUMERIA TREE 

வெட்சி பூ / இட்லி பூ /  Ixora flower

FICUS TREE 

எனக்கென்று யாரும் இல்லாததால் ப்ளுமேரியா பூக்களுடனும், மரங்களுடனும், பறவைகளுடனும், பேச கற்றுக்கொண்டேன். காலையில் எழுந்ததும் நல்ல நறுமணத்துடன் பூத்து நிற்கும் ப்ளுமேரியா மரங்களை பார்த்ததும் மனதில் ஒருவித சந்தோஷம் வரும். அதே வேளையில் இன்னொரு மனது சொல்லும்,

"நீ பேரன் பேத்திகளுடன் நடந்துசெல்லும் பாட்டி தாதாக்களை பார்த்தாலோ, அல்லது நல்ல பராமரிப்பிலுள்ள செழிப்பாய் வளர்ந்த மரங்களை பார்த்தாலோ, ஏன் வீட்டில் சொகுசாய் வளர்க்கப்படும் நாய்களைப்பார்த்தால்கூட  நீ சந்தோசப்பட்டுக்கொள்வதாய் நினைப்பது உண்மையில் சந்தோஷமல்ல. உனக்கு கிடைக்காத எதைப்பார்த்தாலும் வரக்கூடிய அந்த உணர்வு உண்மையில் ஒருவித பொறாமை. உன்னைப்போன்றும் இவ்வுலகில் உனக்குத்துணையாய் கடவுள் படைத்திருக்கிறார் அவைகளே உன்னுடையது.
அதோ உன்னெதிரே அதே பூங்காவில் இலைகளோ காய்களோ மலர்களோ இன்றி வெறும் மரக்கிளைகளுடன் பட்டுபோய்க்கொண்டிருக்கும் வயதான பெரிய மரமே உன்னுடையது. இதோ தெருவில் குப்பைத்தொட்டியை சுற்றி மனிதர்கள் வேண்டாமென தூக்கிவீசி சிதறிக்கிடக்கும் சொத்தை கத்திரிக்காய்கள், அழுகிய பழங்கள் மேலும் என்னசெய்வதன தெரியாது அலையும் தெருநாய்களை  பார் !! இவைகளே பராமரிப்பின்றி உன்னைப்போல் இறுதிநாட்களை எண்ணிக்கொண்டிருப்பவை. ஏன் இப்போது அழுகிறாய்? இவைகளை பார்த்து உன்னை தேற்றிக்கொள்ளவே இவைகளையும் உன்னைப்போல் கடவுள் படைத்திருக்கிறார். பூக்கள் காய்கள் ஏன் இலைகள்கூட இல்லாது பட்டுபோய்க்கொண்டிருக்கும் அந்த மரம் போல் நீயும் மனைவியை, மகனை, பேத்தியை இழந்து பட்டமரமாய் நிற்கிறாய். நீயும் ஒருநாள் வெறும் கட்டையாகிவிட்டதும் உன்னை எரித்துவிடுவர். பாழாய்ப்போன பசிக்காக நீ உன்மானமிழந்து கொத்தடிமையாய் இங்கிருந்து சாகப்போகிறாயா? எத்தனை முறை பால்கனியிலிருந்த குதித்துவிடலாம் என எண்ணியிருப்பாய் ? உன்னால் சுயமாக வாழமுடியாதா?  அதோ ரோட்டோரத்தில் தள்ளாடும் வயதில் ஒரு கிழவன் அவன் கட்டுப்பாடில்லாமல் நடுங்கிக்கொண்டிருக்கும் கைகளுடன் ஊசியில் நூலை ஒருவழியாக கோர்த்து செருப்பு தைத்துக்கொண்டிருப்பதை பார்!!  அந்த ATM வாசலில் 24 மணிநேரமும் காவலுக்காக  உறக்கமின்றி அமர்ந்திருக்கும் கிழவனை பார்!!  வேகாத வெயிலில் சைக்கிளை மிதித்துக்கொண்டு வீடு வீடாய் பழைய பேப்பர் வாங்கும் அந்த கிழவனை பார்!! இவர்களும் ஏதோவொரு காரணத்திற்காக வீட்டிலிருந்து ஒதுக்கிவைக்கப்பட்டவர்கள். உன் கைகள் விவசாயம் செய்து உரமேறிய கைகள். ஒருவேளை உணவு கூடவா உன்னால் சம்பாதிக்க முடியாது ? முடிவெடு !! உடனே கிளம்பு இங்கிருந்து. என்றாவது உன்பேத்தியை காண வாய்ப்பு கிடைக்கும். இங்கு இருக்காதே!! கிளம்பிவிடு!! " தினமும் என் மனது சொல்லும்.       

ஒருநாள் அதிகாலை நல்ல சந்தர்ப்பம் கிடைத்ததால் வீட்டைவிட்டு வெளியேறினேன். ஒருவேளை உணவிற்காக ஏதேதோ வேலை பார்த்துவிட்டு கடைசியாய் இந்த ஹோட்டல் வாசலில் முகமூடி போட்டு நிற்கிறேன்.

***

நான்  ஆசைப்பட்டதுபோல் ஒரு வருடம் கழித்து நான் பேத்தியை காண வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது. இன்று நான் காரில் குடும்பத்துடன் வந்திறங்கிய மகனை பார்த்து ஒரு கணம் அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளமுடியாது திகைத்து நின்னுகொண்டிருந்தேன். அவனை பார்க்க நேரிட்டதால் வேதனை படுவதா அல்லது என் பேத்தியை பார்த்ததால் சந்தோஷப்படுவதா எனத்தெரியவில்லை. என்னை அறியாது என் கண்களில் தாரையாய் கண்ணீர் வழிந்தது.

"நீ ஏன் அழவேண்டும் ? அவர்களால் நீ நிராகரிக்கப்பட்டவன். இதோ அவர்கள் சந்தோசமாய் இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு உன்னைப்பற்றி ஒரு துளிகூட  எண்ணம் கிடையாது. இருவரும் போனில் எதையோ நோண்டிக்கொண்டே உள்ளே சென்றுவிட்டனர்."  
"அவர்கள் எப்படியும் போகட்டும். ஆனால்  என் பேத்தி ?
ஹை ! மிக்கி மௌஸ் !! (Hi Mickey Mouse) என்றாளே. அவளுக்கு கையில் ஒரு பலூன் கொடுத்து மெதுவாய் அந்த பிஞ்சு விரல்களை தொட்டுப்பார்த்தேன்.  அவளை இழுத்துசென்றுவிட்டனர். இந்த முகமூடியை உடனே கழட்டி நான்தானம்மா உன் தாத்தா என கதறிச்சொல்ல ஆசை பீறிட்டுவந்தது. சீ ! எதிரிக்கு கூட இந்த நிலைமை வரக்கூடாது கடவுளே !! ஏன் என்னை உயிருடன் கொல்கிறாய்? அவளுடன் என்னால் பேசமுடியதா ? என்னை தாத்தா என்று ஒருமுறை அழைத்து காதுகுளிர கேட்கவேண்டும்"

தன்னை அறியாது தாரைதாரையாய் வழிந்த கண்ணீர் முகம் கழுவ வந்த நீர் தொட்டியில் விழுந்து சிறிய அலைகள் உருவாகி அழுது சோகமாய் காட்சியளித்த முகம் அந்த மெல்லிய அலைகளில் சிக்கி மேலும் கீழும் ஊசலாடி மடிந்து மெதுவாய் தெளிவான முகபிம்பம் தெரிந்தது.

"முகத்தை கழுவிவிட்டு சீக்கிரம் ஹோட்டலுக்குள் செல்.. சில அடிதூரத்தில் உன்பேத்தி இருக்கிறாள் போ !! " என்றது என் மனது.

"எப்படி அவன் முகத்தில் விழிக்க?  நன்றி கெட்டவன். புதிதாய் பணத்தை பார்த்ததும் பணப்பித்து புடித்து அலைகிறான். ஒரு மாயையில் சிக்கி வேறு உலகில் சஞ்சரித்துக்கொண்டிருக்கும் அவனுக்கு என் மனவேதனை புரியாது. சுயநலவாதி. அவன் மூஞ்சியில் முழிக்காதே !!"  என்றது இன்னொரு மனது.

மனம் கேட்காமல் ஒருஓரமாய் நின்று எட்டிப்பார்த்தேன் அவர்களை. மதிய உணவு நேரமென்பதால் முகமூடி அணியவில்லை. சாப்பிட துளியும் மனமில்லை. அவர்கள் போனில் ஏதோ பார்த்தவாறு ஆர்டருக்காக காத்துகொண்டு அமர்ந்திருந்தனர். என் பேத்தி பலூனுடன் விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள். அந்த பலூன் மெல்ல பறந்து வெளியில் வந்தது. அதை பிடிக்க அவள் வெளியில் வந்ததை போனில் மும்முரமாய் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அவர்கள்  கவனிக்கவில்லை. என் தேவதை இதோ என் ரூமின் வாசலில். பறக்கும் பலூன் மேல் முழு கவனமும் வைத்து ஓடிகொண்டிருக்கிறாள். பார்க்கிங்கில் நின்றுகொண்டிருந்த வேன் பின்நோக்கி வருவதை அவள் கவனிக்கவில்லை, டிரைவரும் அவளை கவனிக்கவில்லை. நான் சட்டென்று ஓடி அவளை தூக்கினேன். சந்தோசத்தில் "தாத்தா" என வாய் நிறைய கூப்பிட்டாள் என் தேவதை. எங்கே ஒரு வருடத்தில் என்னை மறந்திருப்பாளோ என்ற அச்சம் எனக்கு. அவளோடு பேசியது மட்டுமல்ல அவளை மொத்தமாக தூக்கி என் மார்போடு அணைத்து தோளில் சாய்த்துக்கொண்டேன்.   

"ஏன் தாத்தா வீட்டை விட்டுட்டு போய்ட்ட? எனக்கு யாருமே கதை சொல்றதில்ல தெரியுமா? நீ என்னோட வந்துரு தாத்தா" என்று அழுதவாறு கூறினாள்.

பதில் ஏதும் கூறமுடியாது ஓவென அழுதேன். வேறென்ன செய்ய முடியும் இந்த காசநோய் கிழவன்.

"தாத்தாக்கு இன்னும் உடம்பு சரியாகல தாயீ.. நான் சரியானது ஓடி வந்து பாப்பாவுக்கு கதை சொல்வேனாம்.. சரியா?  நல்ல பாப்பால... அழக்கூடாது தாயி.. பாரு தத்தாக்கும் அழுகை வருது. நீ உள்ள போயி சாப்பிடு போ" என்று கூறி அவளை மனமேயில்லாமல் ஹோட்டலுக்குள் அனுப்பிவைத்தேன்.

பின் நான் நினைத்ததை ஒரு காகிதத்தில் எழுதி அவர்கள் காரின் வைப்பரின் கீழ் சொருகிவைத்தேன். பின் மிகுந்த சந்தோஷத்துடன் புது சக்தியுடனும் முகமூடியை மாட்டிக்கொண்டேன். என் பையனை பார்க்க துளியும் ஆசையில்லை. அவள் உள்ளே பத்திரமாக போய் சேர்ந்து விட்டாளா என முகமூடியை மாட்டியபின் முதல்வேலையாய் பார்க்கச்சென்றேன். ஆனால் அவர்கள் என்னை தேடி வெளியே வேகமாய் வந்தனர்.

நான் முகமூடியுடன் ஆடிக்கொண்டே வெளியே ஓடி வந்த என் பேத்தியிடம் இரண்டு புது பலூன்களை  கொடுத்தேன்.

"ஐ !! மிக்கி மௌஸ்!! ரெண்டு பலூன்... தாங்க்  யூ !!" என்றாள் என் பேத்தி.

என் பையன் அவன் மனைவியிடம் "சும்மா தாத்தாவை பார்த்தேன்னு உளர்ரா.. விடு... நாம கிளம்புவோம்" என்றான்

சிறுது நேரத்தில் ஹோட்டலைவிட்டு வெளியில் வந்தவர்கள் என் லெட்டரை ஏதோ விளம்பரம் என நினைத்து காரினுள்ளே டாஷ்போர்டில் தூக்கி போட்டுவிட்டு கிளம்பினார்கள்.

*** 

"என்ன புதுசா தாத்தான்னு உளற ஆரம்புச்சிட்ட?"

"இல்லப்பா உண்மையிலேயே பார்த்தேன்.. அப்புறம் வெளிய வந்து பார்த்தா காணோம். சரி விடு!! உனக்கு ஏதோ ஆச்சு.."

"ஏங்க!! இதை பாருங்க.. இவை சொல்றது உண்மைதான்.. இது விளம்பரமில்ல.. படிங்க !! "

மகனே !! 


உண்ண உணவில்லையெனினும் - உன்னிடம் 
உபவாசம் கேட்டு வர மாட்டேன்

தோளில் தூக்கி வளர்த்த என்னை 
தேளாய் கொட்டினாயே !!

பாழாய்ப்போன பசி எனக்கு 
பழகிப்போனதடா !!

பட்டினியேனும் கிடப்பேனேயொழிய 
பிச்சை எடுக்க மாட்டேன் 

குணம் இல்லா உன்னிடம் 
பணம் இருந்தென்ன?

மனதில் தானடா இடம்கேட்டேன் - உன் 
மாடி வீடு எதற்கு?

என்னிடம் இருக்குதடா பலஏக்கர் பத்திரம் 
பத்திரமாய் பெட்டிக்குள் பதுங்கி கிடக்குதடா !!

பணம் பணமென அலைபவனே 
பத்திரங்களை எடுத்துக்கொள். 

சொல்லிவைத்து செல்கிறேன் 
கொள்ளிபோட நீ வேண்டாம். 


பேத்தியே !!

ஆசையாய் தூக்கி - உனை 
அணைத்துக்கொள்ள வேண்டும் 

பாசத்துடன் பேசி பலவற்றை 
பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டும் 

மடியின் மீது அமர்த்தி - உனக்கு 
முத்தம் கொடுக்க வேண்டும் - ஆனால்       

பாழாய்ப்போன காசநோய் என்னைக் 
கட்டிபோட்டதடி தங்கம்...


மருமகளே !!

மகளாய் பார்த்த என்னை 
மாமனார் எனக்கூற இழுக்கு?

பரவாயில்லை மகளே - நீ 
பசிக்கு சோறு போட்டாய்

நன்றி மறக்க மாட்டேன் - உனக்கு 
நல்ல சேதி ஒன்றுண்டு

அலட்சியமாய் நீ எட்டிஉதைத்த தகரப்பெட்டி 
அதிர்ஷ்டம் தரும் தங்க பெட்டியம்மா !!

பெரிய பொக்கிஷமோ? இதற்கு பூட்டு ஒரு கேடு - என்பாயே 
உண்மையில் பெரிய பொக்கிஷம்தானம்மா!!

அத்தையின் நகையனைத்தும் 
அவளைபோல் பெட்டிக்குள் உறங்குதம்மா 

அனைத்தையும் எடுத்துக்கொள் - ஆனால் 
எனக்காக ஒன்றே ஒன்று 

என்றேனும் என் பேத்தியை நான் பார்க்கவந்தால் 
சற்று தூரமாய் நின்றேனும் தாத்தா என கூப்பிட சொல் 

இந்த காசநோய் கிழவன் கண்ணீருடன் கேட்கிறேன் 
மறுக்காமல் ஒத்துக்கொள் மகளே !!

காரின் டயர் கிரீச்சென்று நின்றது.. ஒரு யு டர்ன் போட்டு வேகமாய் ஹோட்டலுக்கு விரைந்தது கார்.

மகனை பார்த்ததும் முகமூடிக்கு அவன் மனம் மாறி அழைக்க வந்ததாய் மகிழ்ச்சி..

சுற்றி முற்றி தேடியவன் நேராக முகமூடியிடம் "இங்க ஒரு கிழவனார பார்த்தீங்களா?" என்றான்.

முகமூடிக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை.. பலவருடங்களுக்கப்புறம் ஏதோ புதிய வாழ்க்கை தொடங்கப்போகிறதென்ற எண்ணத்தில் ஆனந்த கண்ணீர்.. பேச்சு வரவில்லை அதற்கு.

"ஏங்க! சீக்கிரம் வாங்க, பெட்டி பூட்ட உடைச்சு முதல்ல நான் நகையை எடுக்கணும்..  நீங்க எப்படி ஆள கண்டுபிடுச்சு பத்திரத்தில கையெழுத்து வாங்கிறதுனு அப்புறம் பார்த்துக்கோங்க!!" என்றாள்.

"உனக்கு உன்னோட அவசரம்.. வா கிளம்புவோம்."

என்று  முகமூடி அருகில் நின்று கடைசியாக ஒருமுறை கிழவனை தேடிவிட்டு கிளம்பினர்.

முகமூடி "டா டா" சொல்லியது...

*** முற்றும் ***