மணி Money மனிதன்

எங்கே அவளை இன்னும் காணவில்லை..? காலையிலிருந்து கண்ணில் தென்படவில்லையே.. எதிர் வீட்டிலிருந்து அவள் ஓரக்கண்ணால் என்னை பார்க்கும்போது  சொர்க்கம் என்கண்முன்னே தெரியும்.. நீலநிறத்தில் வசீகரிக்கும் பூனைக்கண் போன்றது அவளது கண்கள். அவள் கடைக்கண்பார்வை படாதா என காலையில் எழுந்ததிலிருந்து காத்துக்கிடப்பேன் நான். இதோ அந்த பனங்கீற்றினால் வெய்யப்பட்ட வேலியிலுள்ள கீற்றுகளின் நடுவே உள்ள துவாரங்களில் வழ வழவென வாழைத்தண்டைபோன்ற அவளின் மெல்லிய இடை மிக அழகாக தெரிகிறது. வெட்டப்பட்ட ஆப்பிளோ அல்லது வாழைத்தண்டோ எவ்வாறு சிறிது நேரத்தில் உயிர்வளி ஏற்றம்பெற்று (OXIDATION) பழுப்பு (BROWN) நிறமாய் மாறுகிறதோ, அதே நிறத்தில் அவள் சருமம். ஆஹா.. எத்தனை அழகு.. லெட்சுமி என்ற பெயர்  கனகச்சிதபொருத்தம் அவளுக்கு..  என் கையில் திடீரென சில்லென்ற உணர்வு என்னை அவள் நினைவுகளிலிருந்து மீட்டுகொண்டுவந்தது. அட.. ச்சே.. நம்ம எச்சி... இப்படியா ஜொள்ளு ஒழுக பார்க்கிறது..  எதிர்த்த வீடுதானே.. கொஞ்சம்கொஞ்சமா தினமும் ரசிக்கலாம், பேசலாம், பழகலாம்.. என்னைக்கினாலும் அவதான் என் பொண்டாட்டி.

நான் இந்த வீட்டின் வேலைக்காரன். காலையில் பால் பாக்கட்டை அம்மாவிடம் கொடுக்கணும், பேப்பரை அய்யாவிடம் கொடுக்கணும், பதினோராம் வகுப்பு படிக்கும் ராம் விளையாடும்போது, வீட்டின் வெளியே பந்து சென்றால் எடுத்துக்கொடுக்கணும், ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் அஞ்சலி பாப்பா ஸ்கூலுக்கு போகும்போது கவனமா ரோட்டை கடக்கவைக்கணும், வீட்டுக்குள்ளே புதிதாக  யாரேனும் வந்தால் விசாரிப்பது என பல வேலைகள்.. மூன்று நேரமும் இலவசமாய் உணவு, வாரம் இருமுறை மாமிச உணவு, தோட்டத்தில்  எனக்கென்று தனி வீடு, எதிர்த்த வீட்டில் என் காதலி லெட்சுமி.. வேறென்ன வேணும் இவ்வுலகில்? 

"ஹலோ லெட்சுமி!! என்ன பார்க்குற.. இங்க வா!!  காலையிலிருந்து ஆளைக்காணோம்.. ரொம்ப வேலையா? உனக்கென்னப்பா, உன் வீட்டில் செல்ல பிள்ளையாய் இருக்கிறாய் .. "

"போதும்.. நிறுத்து.. காலையிலேயே ஆரம்பிச்சுட்டாயா? பொறாமை பிடிச்சவனே !!"   

"ஆமா.. இப்படியே எத்தனை நாள்தான் வீட்டுக்குத் தெரியாம நம்ம ரெண்டுபேரும் கொஞ்சிகிட்டு, தினமும் சாயங்காலம் பேசிக்கிட்டே சாவகாசமா நடந்து கோவில், தெருமுனை, அப்புறம் பார்க்குன்னு சுத்திகிட்டு காலம் ஓட்டுறது? எனக்கு நல்லாத்தான் இருக்கு.. ஆனா காலம் ஆக ஆக உன்னைய எவனாவது கொத்திட்டு போயிடுவானோன்னு பயமாருக்கு லெட்சுமி. என்னைக்கு ஓடிப்போய் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறலாம் சொல்லுடி.. தினம் தினமும் இதே கேள்வியைத்தான் நான் கேட்குறேன்.."

"தொர பேரு மணிங்கிறதுனால பெரிய பணக்காரர்னு நெனப்போ? நீ அந்த வீட்டுக்காரர அண்டியிருக்கிற.. நான் இந்த வீட்டுகாரர அண்டியிருக்கிறேன்.. அவ்வளவுதான். ஓடிப்போனா சோத்துக்கு தொரை என்ன பண்ணுவீங்க?"

"சரி விடு லெட்சுமி..  நமக்குன்னு நேரம் வரும்..
அஞ்சலி பாப்பா ஸ்கூல் விட்டு வந்துட்டா. நான் ரோடு கிராஸ்பண்ணிவிட போறேன்.. நாளைக்கு பார்க்கலாம்."

***

இன்று ஏனோ வீடே பரபரப்பாக இருக்கிறது.. காலையிலிருந்து என்னை சாப்பிட அழைக்கவில்லை. வீ ட்டிலிருப்பவர்கள் யாரும் சாப்பிடலையா? ஒன்னும் புரியலையே..

சிறிது நேரத்தில் நிறைய பெட்டிகளுடன் வீட்டிலுள்ள அனைவரும் காரில் ஏறினர். பார்க் பீச் என்று சென்றால் என்னை விளையாட ராமும் அஞ்சலியும் காரில் அழைத்துச்செல்வார்கள்..அதைத்தவிர வேறு இடங்களுக்கு அழைத்துசெல்வதில்லை.  ஆனால் இன்று வீடே காலிசெய்ததுபோல் பல சாமான்கள், பெட்டிகளுடன் காரில் எல்லோரும் சென்றுவிட்டனர். எப்பொழுது திரும்பி வருவார்கள் எனத்தெரியவில்லை. 

கார் புறப்பட்டு செல்லும்போது அஞ்சலி "மணி.. மணி.." என  அழுதுகொண்டே டாடா காண்பித்தது எனக்கு ஒருவித பயத்தை உண்டுபண்ணியது.   

"என்ன மணி, சோகமாயிட்ட..எத்தனை நாள் உன்னைய விட்டுட்டு போயிருக்காங்க.. இன்னைக்கென்ன புதுசா சோகம்.." 

"இல்ல லெட்சுமி.. எனக்கென்னமோ பயமாருக்கு.. இப்படி பொருளையெல்லாம் எடுத்துகிட்டு வீட்டையே காலிபண்ணி போறதுமாதிரி போறாங்களே.."

"கவலைய விடு நானிருக்கேன்.. எதுனாலும் பாத்துக்கலாம்.. சாப்பிட்டயா?"  

"இல்ல.."

"இரு என்னோடத கொண்டுவரேன்... ஷேர் பண்ணிக்கிடலாம்."

***

நாட்கள், மாதங்கள் கழிந்தன.. தினமும் லெட்சுமியின் சாப்பாட்டில் கொஞ்சம் மற்றும் அக்கம்பக்கத்தில் தெரிந்தவர்கள் கொடுக்கும் உணவு கொஞ்சம்.. காலையில் ஒருமுறை "ஊருக்கு சென்றவர்கள் வந்துவிட்டனரா?" என பார்ப்பது ஒரு அனிச்சை செயலைப்போல் மணிக்கு ஆகிவிட்டது.. ஆனால் தினமும் ஏமாற்றமே மிஞ்சியது..

எவ்வளவு நாள் லட்சுமியின் சாப்பாட்டை பங்குபோடுவது? டீ கடை, வடை கடை, பரோட்டா கடை, தெருவோர சாப்பாட்டு கடைகள் என சாப்பாட்டுக்காக ஏங்கி நின்றான் மணி..கடைக்காரர்கள் அவன் வந்ததும் அடித்து விரட்டுவது வாடிக்கையானது.. மணியின் உடலில் காயங்கள். லெட்சுமியை பார்க்குமளவு தைரியம் இல்லை..  ஆனாலும் அவளை ஒருநாளில் ஒருமுறையேனும் பார்க்காமல் அவனால் இருக்கமுடியாது. அவளின் உணவை பங்குபோட மனமில்லாத மணி அவளை தினமும் மறைந்திருந்து பார்த்து தான் சந்தோஷமாய் லெட்சுமியுடன் கடத்திய காலத்தையெண்ணி அழுதுகொள்வான்..

***  

மூன்று வருடங்கள் கழிந்தன..  

மணியை தேடியலைந்த லெட்சுமி ஒருவழியாக தாங்கள் தினமும் சந்திக்கும் பூங்காவில் பார்த்துவிட்டாள். ஓடிச்சென்று மணியை அணைத்துக்கொண்ட  லெட்சுமி, அவன் உடலிலுள்ள காயங்களை பார்த்து ஓவென கதறிஅழுதாள்.. 

"என்னை பார்க்காமலிருக்க உனக்கு எப்படிடா மனசுவந்தது? நான் தினமும் போகும் இடமெல்லாம் உன்னை தேடி அலைந்தேன்.. நான் இருக்கும் இடம் தெரியுமல்லவா? ஏன் பார்க்கவில்லை?"  என  கதறி அழுது அவன் கன்னத்தில் அறைந்தாள்.. மறுபடியும் இறுக கட்டியணைத்துக்கொண்டாள்.. "இனி ஒரு வினாடிகூட என்னை பிரியக்கூடாது.. சத்தியம் பண்ணு.. "  

"சத்தியமா.. பிரியமாட்டேன் லெட்சுமி.. உன்ன பார்க்காம என்னால உயிர்வாழமுடியுமுனு நினைக்கிறியா? உனக்குத்தெரியாம உன்னைப்பார்த்து பேசமுடியாம தினமும் அழுவேன் தெரியுமா.." என அழுதான்.

"மணி.. உன் வீட்டில இருந்தவங்க அமெரிக்கா போய்ட்டாங்களாம்.. மூணு வருஷம்.. இப்போ வந்துருக்கணும்.. ஆனா எங்கேயிருக்காங்கன்னு தெரியல.."           

அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே மணி பூங்காவின் வாசலில் அஞ்சலி ஸ்கூல் வேனிலிருந்து இறங்குவதை பார்த்தான்..

"லெட்சுமி.. நீ சொன்னது சரி.. அதோ அஞ்சலி பள்ளிக்கூடம் விட்டு வருகிறாள். நமக்கு நல்ல காலம் ஆரம்பமாகிவிட்டது.. 

அய்யயோ.. அவளை நோக்கி ஒரு கார் வேகமா வருதே.. யாரும் கூட இல்லையே.."  

விருட்டென்று வேகமாய் ஓடிச்சென்று அஞ்சலியை தள்ளிவிட்ட மணி காரில் அடிபட்டு தூக்கி வீசப்பட்டான்.. 

லெட்சுமி அலறியடித்துக்கொண்டு ஓடினாள்... மணியை சுத்தி ரத்த வெள்ளம்.. 

காயமின்றி தப்பித்து மயங்கி கிடந்த அஞ்சலியை சுத்தி கூட்டம் கூடியது.. 

லெட்சுமி மட்டும் கதறி அழுதுகொண்டே செய்வதறியாது மணியை சுத்தி சுத்தி வந்துகொண்டிருந்தாள்.. ரத்தவெள்ளத்தில் உயிருக்காக போராடி துடித்துக்கொண்டிருக்கும் மணியை யாரேனும் காப்பாற்றமாட்டார்களா என்று ஏக்கப்பார்வையுடன் ஒவ்வொருவர் மூஞ்சியாக பார்த்தாள்  லெட்சுமி.. ஆனால் அனைவரும் அஞ்சலியை மட்டுமே சுத்தி நின்று கவனித்துக்கொண்டு வேகமாய் வந்த ஆம்புலன்சில் அஞ்சலியை ஏற்றிவிட்டனர்..

கூட்டம் கலைந்தது.. லெட்சுமி இன்னும் கதறி அழுதவண்ணம் இருந்தாள்.. யாரேனும் காப்பாற்றுவர் என்ற நம்பிக்கையில் சுற்றி சுற்றி பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்...

கடைசியாய் ஒருவன் வந்தான்.. 

உயிருக்காக போராடிக்கொண்டிருந்த மணியின் வாலைப்பிடித்து தரதரவென இழுத்துக்கொண்டு ரோட்டோரத்தில் இருந்த குப்பையில் போட்டான்..

  

"இந்த நாய்களாலதான் ஆக்சிடன்டே ஆகுது!! கார்பரேஷனிலிருந்து அள்ளிட்டு போகட்டும்..." 

லெட்சுமி ஒன்றும் செய்யமுடியாமல் அழுதுகொண்டே  "நன்றி கெட்ட மனிதர்களே!!" என குரைத்தது அங்கிருந்த மனிதர்களுக்கு புரியவேயில்லை..

*** முற்றும் ***